Karıncanın tek derdi vardı: yaşamak.
Çalıştı, didindi, ekmeğini toprağın altından çıkarırken kimsenin yoluna çıkmadı.
Ama biri geldi — iri, güçlü, kibirli…
Karıncayı ezdi.
“Hakkı neymiş” dedi.
Alın terine el koydu.
Sustuğunu zayıflık sandı.
Oysa karıncanın hakkını yemek, sadece onu perişan etmekle kalmadı.
Görkemli görünen o dev gövde de aç kaldı.
Çünkü bu memleketin asıl yükünü çekenler,
En çok ezilenlerdir.
Ve onların duası kadar, bedduası da ağırdır.
Bugün siyasette benzer bir manzara var.
Yukarıdakiler aşağıdakini görmüyor.
Ama yukarıdaki ne kadar büyük olursa olsun,
Altındaki toprak çekilirse, bir günde devrilir.
Bir halkı yok sayan, kendini var edemez.
Bir karıncayı ezen, koca bir ülkeyi besleyemez.
İşte bu yüzden:
Hakkı gözetmeyen iktidar,
Aç kalan bir fil gibi sessiz çöker
