Gönlün şatosu varsa; gösterişin değil, gerçeğin hükmü geçer.
Yoksa, sarayda da yaşasan; ruhun bodrum katta çürür.
Bugün birçok insan bir elin beş parmağı gibi duruyor ama avuç olmaktan çok uzak.
Birbirini tutmak yerine, parmak parmak birbirini işaret eden bir çağda yaşıyoruz.
Sahte gülüşler, gerçek acıların üstünü örtmüyor.
“İyiyim” diyen dudaklar, çoğu zaman “bitmişim” diyen kalpleri gizliyor.
Gülümsemek marifet değil artık; gülüşün arkasında merhamet taşıyorsa anlamlı.
Egosuna tapanlar çoğaldı;
Artık insanlar başkalarının hikâyesini dinlemeden kendi romanlarını anlatıyor.
Empati bitti, herkes kendi filminin başrolünde, diğerlerini figüran görüyor.
Kibir, günümüzün görünmez üniforması.
Kimse elini taşın altına koymak istemiyor ama herkes kürsüde konuşmak istiyor.
Bir selamı eksik eden, bir öğüdü fazlasıyla veriyor.
Bazısı lüks içinde boğuluyor,
Bazısı sokakta ama huzurun sırrını ezberlemiş.
Çünkü şatafatla süslenen ruhlar, çoğu zaman en sade hakikatten kaçanlardır.
Hak yemeyen el, vicdanı yastık yapar.
Ama hırsla dokunmuş eller, gece olunca uykusunu yitirir.
Çünkü adalet, herkes için değilse; kimse için değildir.
Gönlün şatosunu kurmayan,
Başkalarının ışığına göz dikerek kendi karanlığına kör olur.
Herkes konuşuyor ama kimse duymuyor.
Herkes bakıyor ama kimse görmüyor.
Herkes yaşıyor ama çok azı gerçekten yaşıyor.
Bugün adalet bir duvar süsü gibi, sadece çerçevede.
Ahlak ise sıkıştıkça hatırlanan, unutuldukça konuşulan bir nostaljiye döndü.
Oysa ahlak, bir tabela değil; içten içe yanması gereken bir iç ışığıdır.
İçini temizlemeden hayatı güzelleştiremezsin.
Kalbinde yer açmadan dünyaya söz söyleyemezsin.
Gönlün şatosu yoksa, hangi tahtta oturduğun hiç kimseyi ilgilendirmez.
Çünkü insanlar bir gün unutsa da, hakikat asla susmaz.
Çetin Ay
İş İnsanı | Siyasi Stratejist
