Sevgi yönünü değiştirdi. Çocuklara bakınca içimiz ısınıyor, hayvanlara bakınca merhamet kabarıyor. Ama insana bakınca, içimizden aynı şey gelmiyor.
Sokakta, işte, siyasette, evde… Nerede olursak olalım aynı manzara: İnsan, insandan yoruldu. Artık birbirimize güvenmiyoruz. Güven olmayınca sevgi de kalmıyor.
Adalet yara alınca güven de öldü. Haksızlığın normalleştiği bir yerde kimse kimseye inanmaz. Siyaset insanları böldü, medya ateşe benzin taşıdı. Bugün farklı düşüneni düşman, farklı yaşayanı tehdit gibi görüyoruz.
Dostluk bile ticarete döndü. Menfaat bitince muhabbet de bitti. Çıkarın gölgesinde insanlık eridi. Dost diye sarıldıklarımız, işimize yaramayınca arkamızı dönüp gidenler oldu.
Bir de yalnızlık var. Teknoloji bizi yakınlaştıracağına daha da uzaklaştırdı. Sosyal medya yüz yüze gülümsemeyi çaldı. Göz göze bakmadan, el ele tutuşmadan sevgi olur mu?
Çocukları ve hayvanları neden seviyoruz biliyor musunuz? Çünkü onlar karşılık beklemiyor. Çocuk içtenliğiyle sever, hayvan sadakatiyle bağlanır. Ne hesap var, ne çıkar, ne yalan. O yüzden sevgimizi hâlâ onlara saklıyoruz.
Geçen gün kaldırım kenarında küçük bir çocuk, yolda gördüğü sokak köpeğini kucakladı. Kimseye bakmadan, hesap yapmadan, içinden geldiği gibi sarıldı. O an düşündüm: İnsanlar birbirine böyle sarılamadığı sürece biz sadece kalabalık oluruz, millet olamayız.
Sevgisiz toplum nefessiz kalır, güvenin olmadığı yerde hayat çöker..
Çetin Ay
BWA/BAŞKANI
